در این قسمت از سایت یاربانو، یک حکایت زیبا از مولانا برایتان نقل کرده ایم که امیدواریم از آن خوشتان بیاید. با ما همراه باشید.
نقل شده است که در زمان های قدیم، مردی را که فقیر و پر خور هم بود، به جرمی زندانی کردند. اما او با زندانی شدن هم جریمه و تنبیه نشد. او در زندان هم به زور غذای بقیه ی زندانی ها را از آن ها می گرفت و می خورد و علاوه بر آن، آن ها بسیار هم اذیت می کرد تا جایی که زندانی ها عصبانی شدند و شکایت او را پیش قاضی بردند و به او گفتند: " ما را از دست او نجات بده. او غذا های ما را می گیرد و ما را اذیت می کند."
قاضی در مورد قضیه تحقیق کرد و متوجه شد که آن مرد زندانی فقیر، حاضر به کار کردن نمی شود و به خاطر همین بودن در زندان برای او مانند بودن در بهشت است چرا که او می تواند در آن جا غذاهای فراوان بخورد و نیازی هم به کار کردن ندارد. به همین دلیل قاضی تصمیم گرفت که او را از زندان بیرون بیاندازد و هر چه قدر هم که مرد زندانی اصرار کرد که او را بیرون نیاندازند و اجازه دهند در آن جا بماند، قاضی به او گوش نکرد. همچنین برای این که او دیگر نتواند مفت خوری کند و مال بقیه را بالا بکشد، دستور داد که او را در شهر بچرخانند و جار بزنند که « ای مردم! این مرد را بشناسید . فقیر است. به او وام ندهید. نسیه ندهید. داد و ستد نکنید. او دزد است. پرخور است و کسی و کاری هم ندارد. خوب نگاهش کنید. »
مرد هیزم فروشی هم که مشغول این کار شده بود، از صبح تا شب جار زد و در آخر شب هم به مرد فقر مراجعه کرد و به او گفت: "من همه ی امروزم را به تو اختصاص داده ام و نتوانسته ام کار کنم. تو باید مزد من را بدهی." مرد فقیر که تعجب کرده بود با خنده پاسخ داد: " تو از صبح مشغول جار زدن بودی اما خودت به حرف هایت گوش نکردی؟؟ تا الان همه ی شهر متوجه شده اند که من به کسی پول نمی دهم ولی خود تو که مشغول جاز زدن بودی متوجه ی این موضوع نبودی و به حرف هایت فکر نکردی؟"
در این داستان از مولانا، مولانا به مخاطب هایش اشاره می کند که عالمانی که به بقیه توصیه می کنند و پند می دهند اما خودشان به حرف هایشان فکر نمی کنند و عمل نمی کنند زیاد است.
امکان ارسال نظر برای این مطلب وجود ندارد.