امام صادق (ع) می فرمایند : نشانه های اهل بهشت ، چهارتاست : چهره گشاده ، زبان نرم ، قلب مهربان (دلسوز) و دست بخشنده .
حکایت
در سال های قحطی که مردم ، زیاد در رحمت و فشار بودند ، یکی از طلاب علوم دینی ، ماده سگی را دید که روی زمین افتاده و بچه های او به پستانش آویخته اند و می خواند شیر بخورند ؛ اما شیر ندارد و آن ماده سگ در اثر گرسنگی هر چه سعی می کرد از جای خود برخیزد ، قدرت بلند شدن نداشت .
طلبه از دیدن این منظره خیلی ناراحت شد و دلش به حال آن حیوان سوخت . چون غذایی نداشت که به حیوان بدهد و آن را از مرگ نجات دهد ، مجبور شد کتاب مورد نیاز خود را بفروشد ؛ از این راه مقداری غذا تهیه کرد و پیش سگ گذاشت .
برای همین عمل صالح ، عنایت و لطف خداوند شامل حال طلبه شد . در همان شب در عالم خواب به او گفتند : «دیگر زحمت تحصیل و رنج مطالعه به خود راه مده (اِنّا اَعطیناکَ مِن لَدُنّا عِلما) ما به تو از جانب خود افاضه نمودیم.» از آن روز به بعد آن طلبه احتیاجی به درس خواندن نداشت و عنایت خدا و پاداش الهی آن چنان شامل حالش شده بود که مطالب لازم و مربوط به خود را می دانست و دیگران از انفاس قدسیّه و معلومات او بهره مند می شدند .
حکایت
عابدی از بنی اسرائیل روزی در حال عبادت متوجه شد که دو کودک ، خروسی را گرفته اند و زنده زنده ، پر و بال آن حیوان را می کَنند . پیرمرد عابد ، به عنوان این که مشغول عبادت است ، اعتنایی نکرد و کودکان را از این کار باز نداشت . خداوند متعال نیز به زمین دستور داد آن عابد را به کیفر این عمل فرو بَرَد و زمین هم او را فرو برد .
امکان ارسال نظر برای این مطلب وجود ندارد.